Zapraszamy na zakupy do sklepu! Dla tych, którzy nie boją się wysokości Czym jest arborystyka?
Arborystyka (z łac. arbor ? drzewo) to dyscyplina praktyczna o podstawach naukowych rozwijająca się dynamicznie w Stanach Zjednoczonych oraz Europie Zachodniej i Środkowej, zajmująca się uprawą, pielęgnacją, a także badaniami drzew, krzewów, pnączy i innych wieloletnich roślin drzewiastych. Za ojca współczesnej arborystki uważany jest amerykański biolog i fitopatolog Alex Shigo.
W wymiarze naukowym arborystyka zajmuje się badaniami dendroflory - pojedynczych drzew, ich grup lub założeń kulturowych, a także wzrostu oraz reakcji na różnego rodzaju praktyki pielęgnacyjne i czynniki środowiskowe. W praktyce arborystyka obejmuje zespół takich działań jak m.in.: dobór drzew i krzewów, ich nasadzenia, nawożenie, zwalczania szkodników i patogenów, cięcie, formowanie oraz usuwanie (wycinka).
Arborystyka koncentruje się przede wszystkim na utrzymaniu drzew i krzewów w krajobrazie kulturowym, zazwyczaj w ogrodach, parkach i innych terenach zieleni. W związku z tym została wyodrębniona jako osobna dyscyplina, będąc dość ściśle powiązaną z architekturą krajobrazu, dendrologią, ogrodnictwem, leśnictwem, szkółkarstwem oraz sadownictwem.
Osoby działające praktycznie lub naukowo w arborystyce nazywane są arborystami lub "chirurgami drzew". Ten ostatni termin jest jednak powoli wypierany w związku z jego kontekstem, ograniczonym przede wszystkim do działań i zabiegów inwazyjnych, polegających głównie na wycince bądź redukcji koron drzew.
Zarządzanie ryzykiem, kwestie prawne, względy estetyczne oraz aspekty ekologiczne odgrywają współcześnie coraz większą rolę w praktyce arborystyki. Nowym kierunkiem rozwoju jest również wypoczynek, edukacja i rekreacja w domkach na drzewach, w tzw. parkach linowych bądź w formie wyczynowej ? wspinaczki na drzewa.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Arborystyka
Rodzaje wspinaczki
Działalność wspinaczkową można uprawiać w bardzo zróżnicowany sposób w zależności od terenu, pory roku i własnych preferencji.
Najbardziej podstawowym jest podział na:
wspinaczkę klasyczną (możliwe są różne style) ? do przemieszczania używa się wyłącznie rąk i nóg. Sprzęt wykorzystywany jest tylko w sposób bierny ? do asekuracji;
wspinaczkę techniką sztucznych ułatwień (zwana też hakówką lub wspinaczką hakową) ? wspinanie z czynnym wykorzystaniem sprzętu do przemieszczania się. Dopuszcza się zawisanie na linie i założonych punktach asekuracyjnych, wykorzystanie ich jako stopnie i chwyty, zawieszanie na nich specjalnych ławeczek, czyli małych drabinek z kilkoma szczebelkami, po których wspinacz wchodzi wyżej i osadza kolejne punkty asekuracyjne.
Rodzaje wspinania w zależności od terenu działania:
wspinanie na sztucznych obiektach,
buildering (urban-climbing) ? wspinanie się na budynki, mosty itp.
bouldering ? wspinaczka bez asekuracji na niewysokich skałkach (slangowo buldering, baldering),
wspinaczka skałkowa,
wspinaczka piaskowcowa
wspinaczka skalna,
wspinaczka górska,
taternictwo (letnie i zimowe),
alpinizm ? w górach lodowcowych,
wspinaczka lodowa,
wspinaczka mikstowa ? styl wspinaczkowy wymagający wykorzystania technik zarówno skalnych jak i lodowych; wykorzystywany na przykład w Alpach
drytooling (drajtuling),
wspinaczka wielkościanowa (bigwall),
wspinaczka wysokościowa (himalaizm).
alpinizm podziemny ? Jednym z miejsc, gdzie można uprawiać wspinaczkę są jaskinie. Eksplorując te obiekty turystycznie można określić taką działalność alpinizmem podziemnym, turystyką jaskiniową. Działalność tego typu w celu naukowym np. poznawania jaskiń należy określać jako speleologia. Działalność tę od wspinaczki powierzchniowej wyróżnia też znacznie intensywniejsze wykorzystanie sprzętu wspinaczkowego, głównie do zjazdów i wychodzenia po linie.
Jeśli chodzi o liczbę osób biorących udział w danym przedsięwzięciu, to wspinacze najczęściej prowadzą działalność w zespole dwuosobowym, czasami w trójkę. Na szczególną uwagę zasługuje wspinaczka samotna (zwana także solową), jako że wymaga ona posiadania specyficznych predyspozycji psychicznych oraz dużych umiejętności technicznych.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wspinaczka
Kwestia ryzyka
W powszechnym (chociaż błędnym) mniemaniu, największe ryzyko we wspinaczce związane jest z ekspozycją. W rzeczywistości, ekspozycja sama w sobie nie stanowi zagrożenia, gdyż wspinacze zabezpieczają się przed skutkami potencjalnego odpadnięcia za pomocą asekuracji (o ile nie zdecydują się na wspinanie bez jej użycia).
Faktyczny poziom ryzyka zależy głównie od rodzaju uprawianej działalności oraz umiejętności wspinacza. Ryzyko wypadku na sztucznej ścianie czy w skałkach jest niewielkie, o ile nie popełni się jakiegoś poważnego błędu. W górach, zwłaszcza wyższych, zagrożenia obiektywne w postaci nagłych zmian pogody, lawin kamiennych, śnieżnych czy lodowych sprawiają, że ryzyko wypadku jest większe.
Ponadto, ryzyko przy wspinaniu z asekuracją zależne jest też od jej charakteru ? użycie stałych punktów asekuracyjnych, takich jak spity i ringi ? znacznie je zmniejsza, gdyż wytrzymałość każdego prawidłowo utworzonego punktu wynosi ponad 20 kN (~2t). Natomiast wspinanie się na własnej asekuracji, z użyciem m.in. haków i kości, jest znacznie bardziej niebezpieczne, gdyż nie wszędzie daje się odpowiednio osadzić asekurację i ryzyko wypadnięcia punktu asekuracyjnego jest znaczne.
Najistotniejsza różnica w niebezpieczeństwie pomiędzy wspinaczką a innymi dziedzinami działalności ludzkiej leży nie w wielkości zagrożenia wypadkiem, ale w jego najczęściej bardzo poważnych, często terminalnych, konsekwencjach. Co więcej, w razie wypadku lub załamania pogody w górach zarówno zespół, jak i samotny wspinacz, jest w większym stopniu zdany sam na siebie ? względnie na długotrwałe oczekiwanie na akcję ratowniczą, najbliżsi ludzie mogą się bowiem znajdować w znacznym oddaleniu.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wspinaczka#Ryzyko