Różne oblicza wspinaczki
Najbardziej popularna jest wspinaczka wysokogórska. Jest to jednak rodzaj sportu, który nie jest dostępny dla większości zainteresowanych tym osób z uwagi na to, że jest on bardzo niebezpieczny i niebywale kosztowny. Pasjonaci wspinaczki wysokogórskiej muszą bowiem ponosić olbrzymie koszty nie tylko z tytułu profesjonalnego sprzętu, ale przede wszystkim dalekich podróży. Istnieją również inne rodzaje wspinaczki. Wiele osób chętnie uprawia wspinaczkę skałkową, która jest o wiele mniej niebezpieczna niż wspinaczka wysokogórska. Istnieją również inne powiązane ze wspinaczką dyscypliny takie, jak na przykład biegi górskie.
Trochę wiedzy z Wiki
W tradycyjnej wspinaczce w górach wspinacze nie konkurują ze sobą bezpośrednio na jednej drodze, lecz gromadzą osiągnięcia, do których zaliczają się, w kolejności ich wartości sportowej:
wytyczenie i pierwsze przejście zupełnie nowej drogi, zwłaszcza w miejscu które było celem nieudanych prób ze strony innych wspinaczy
przechodzenie starych dróg nowymi, trudniejszymi i bardziej zbliżonymi do linii prostej wariantami ? tzw. "prostowanie dróg",
przejście dróg w lepszym od poprzedników stylu (tzw. poprawienie stylu przejścia) ? w tym m.in. "odhaczenie drogi" ? czyli klasyczne przejście drogi pokonywanej niegdyś jedynie techniką hakową,
drugie i trzecie przejście trudnej drogi, wytyczonej i poprowadzonej po raz pierwszy przez kogoś innego
przejście drogi w znacznie krótszym czasie, niż zrobili to poprzednicy ? dotyczy to jednak tylko dróg długich, wymagających wielodniowej lub co najmniej wielogodzinnej wspinaczki.
Każde z tych osiągnięć ma tym większą wartość, im trudniejsza i dłuższa była droga. Ponieważ trudno jest obiektywnie zmierzyć wartość osiągnięć wspinaczkowych mogących być przedmiotem rywalizacji o charakterze sportowym, wielu wspinaczy nie uważa uprawianej przez siebie działalności za sport. O wartości wybitnego osiągnięcia wspinaczkowego świadczy przede wszystkim to, jak niewielu innych wspinaczy byłoby w stanie powtórzyć dany wyczyn.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wspinaczka_skalna
O technice asekuracji
Wspinanie z własną asekuracją wymaga znacznie większego doświadczenia niż wspinaczka sportowa. Prócz umiejętności wspinaczkowych wymagana jest wiedza z zakresu poprawnego zakładania punktów asekuracyjnych.
Do budowy przelotów podczas wspinaczki z własną asekuracją używa się kości biernych oraz mechanicznych (friendów), osadzanych w szczelinach i otworach skalnych, a także pętli zakładanych na turniczki lub duże bloki skalne, względnie przeciąganych przez skalne ucha. Poprawnie osadzony przelot powinien wytrzymać udar dużej siły działającej z określonego kierunku przy ewentualnym odpadnięciu, a ponadto nie powinien wypaść przy lekkich szarpnięciach w szerszym zakresie kierunków, związanych z ruchem liny przy wspinaniu się ponad osadzonym przelotem. Osadzanie kości w szczelinie skalnej w taki sposób, by ograniczyć ryzyko przypadkowego wypadnięcia, nazywane jest zacieraniem. Do wyjmowania zatartych kości (a także głęboko wsuniętych friendów) używa się jebadełka. Do przenoszenia dużej ilości szpeju, nieodłącznie towarzyszącemu wspinaczce z własną asekuracją, używa się szpejarek.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Asekuracja_w%C5%82asna