Aseptyka ma też zastosowanie
Aseptyka
Aseptyka ? postępowanie mające na celu dążenie do jałowości pomieszczeń, narzędzi, materiałów opatrunkowych i innych przedmiotów w celu niedopuszczenia drobnoustrojów do określonego środowiska, np. otwartej rany.
Zastosowanie
Aseptyczność jest to stan, w którym pomieszczenia, środki opatrunkowe, leki, narzędzia chirurgiczne i ręce operatora są wolne od żywych drobnoustrojów chorobotwórczych. Jest to zapewnione poprzez dokładne mycie i dezynfekowanie dłoni oraz stosowanie przez zespół operacyjny wyjałowionych fartuchów, rękawiczek, narzędzi oraz odpowiednie przygotowanie sali operacyjnej (mycie, sterylizowanie sal poprzez naświetlanie promieniami ultrafioletowymi, powietrze jest przepuszczane przez filtr, zanim trafi do sali operacyjnej) i pola operacyjnego. Oznacza to także działania zabezpieczające przed zakażeniem.
Aseptyka ma też zastosowanie poza salą operacyjną, m.in. w badaniach laboratoryjnych i bakteriologicznych, w produkcji leków i żywności.
W przemyśle spożywczym oznacza proces produkcyjny, który dzięki zastosowaniu specjalnej technologii pozwala na wytwarzanie i pakowanie produktów bez użycia środków konserwujących.
Historia
W 1885 Polak Jan Mikulicz-Radecki użył podczas operacji rękawiczek bawełnianych, w 1887 Ernst von Bergmann wprowadził sterylizację przy użyciu pary wodnej, a w 1894 William Halsted zastosował rękawiczki z gumy.
Za ojca aseptyki uważa się Gustava Adolfa Neubera, kilońskiego chirurga (1886). Reguły aseptyki wprowadzone przez niego, niewiele zmienione, obowiązują do dziś.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Aseptyka
Opatrunki
Wyposażenie
Apteczka może zawierać następujące składniki:
Opatrunki (aplikowane bezpośrednio na rany):
Plastry opatrunkowe
Gaza opatrunkowa (sterylna, do opatrywania dużych ran i urazów)
Kompresy z gazy (sterylne, do opatrywania mniejszych ran)
Kompresy oczne (do przykrywania ran oka)
Opatrunki nieprzywierające (na duże rany, otarcia i wtedy, gdy pożądana jest mała adhezja)
Opatrunki hydrożelowe na oparzenia
Bandaże i opaski
Bandaże dziane (sterylne, nieelastyczne, absorbujące płyny, do przytrzymywania opatrunku)
Bandaże elastyczne (zazwyczaj niejałowe, do unieruchamiania zwichnięć, złamań oraz do wykonywania opatrunku uciskowego)
Opaski kohezyjne (bandaże elastyczne przywierające same do siebie, nie ma potrzeby stosowania zapinek)
Przylepce (hipoalergiczne, z tkaniny, jedwabiu, folii, lub włókniny, z warstwą kleju akrylowego)
Chusty trójkątne (do wykonywania temblaków, unieruchomień, opatrunków uciskowych)
Czasem opatrunki są łączone (indywidualne), dzięki czemu mają wspólne opakowanie, często są one wodoodporne.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Apteczka
Pierwsze rękawiczki
Historia
Pierwsze rękawiczki stosowane w medycynie były wykonane ze skóry lub dzianiny. Na początku XIX wieku zaczęły pojawiać się propozycje stosowania rękawiczek jako środka zapobiegającego zakażeniom wśród chirurgów, położników czy anatomów. Pomysły te ogłaszali m.in. dermatolog Joseph Plenk i położnik Ignaz Semmelweis. W chirurgii, pierwszeństwo w stosowaniu rękawiczek zazwyczaj przyznaje się Williamowi Stewartowi Halstedowi. Zimą 1890 jego sanitariuszka zaczęła używać zamówionych przez Halsteda w Goodyear Rubber Company gumowych rękawiczek. Niedługo później spopularyzowano używanie gumowych rękawiczek w Europie; wśród pierwszych chirurgów stosujących gumowe rękawiczki byli Werner Zoege von Manteuffel i Bernard Koening9
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C4%99kawiczki_medyczne