Leczenie rehabilitacyjne stwardnienia rozsianego
Stwardnienie rozsiane zasadniczo uważane jest za chorobę nieuleczalną. Jednak powinno być ono stale kontrolowane i leczone w jak największym stopniu. Jednym z metod takiego leczenia jest leczenie farmakologiczne. Prowadzone jest ono przy użyciu dostępnych w sprzedaży leków na stwardnienie rozsiane.
Oprócz ich stosowania należy także sięgać po odpowiednią rehabilitację. Może być ona prowadzona zarówno pod okiem fizjoterapeuty, jak i samodzielnie. Dzięki temu rozwój stwardnienia rozsianego będzie mógł być hamowany. Poza tym osoba chora na stwardnienie rozsiane powinna być stale wzmacniana. Ważne jest, aby sięgała po polecane przez lekarzy suplementy diety pamiętając, że nie powinny być one nadużywane.
Przychodnie rehabilitacyjne dla osób chorych na stwardnienie rozsiane
Osoby chore na stwardnienie rozsiane leczone są w przychodniach neurologicznych. W niektórych miastach prowadzone są także specjalne przychodnie dla osób chorych na stwardnienie rozsiane, w których lekarze zajmują się jedynie ich leczeniem. W razie potrzeby poddawane są one również leczeniu szpitalnemu.
Mogą trafiać na przygotowane dla nich sale lub całe oddziały szpitalne. Dzięki temu mogą liczyć na otrzymanie kompleksowej pomocy. Czasami otrzymują także skierowanie do przychodni rehabilitacyjnej. W takiej przychodni mogą spokojnie wykonywać przygotowane dla siebie zestawy ćwiczeń. Czasami korzystają także ze specjalnych ośrodków pomocy dedykowanych osobom nieuleczalnie chorym. Otrzymują w nich pomoc socjalną i prawną.
Stawrdnienie rozsiane - metody rozpoznawcze
Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy. Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii.
Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A. Schumachera. Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś.
Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów. Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup:
Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk)
Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM
Klinicznie prawdopodobne SM
Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM
Nie SM
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda